Het eiland Vulvania

(17 stemmen, 14093 lezers)

Vulvanië

Mijn droom bestaat eruit, dat ik op een soort eiland ben beland waar Vrouwen aan de macht zijn. De mannen zijn onderdanig aan de Vrouwen. Elke man moet toebehoren aan een Vrouw en moet dit ook tonen door middel van een halsband, waarin de Meesteres Haar naam op staat vermeld. Er bestaat een plicht van alle mannen vanaf 18 jaar om deze band te dragen.

Mannen die hun halsband niet kunnen tonen, mogen zondermeer meegenomen worden door de eerste de beste Vrouw die hen ziet. Het staat Haar vrij om de man in Haar huis op te nemen als slaaf of om hem op de markt te verkopen aan een nieuwe Eigenaresse. Toen ik op het eiland aankwam wist hiervan nog niets. Al snel had ik het bovenstaande begrepen van een groep mannen en vrouwen die ik onderweg tegenkwam. Zij noemden zich de vrijbuiters en woonden hoofdzakelijk in de bergen. Deze mensen waren vrije burgers, maar de mannen waren wel vogelvrij voor andere bewoners van het eiland. Bij deze groep kwam ik Karin tegen. Zij vertelde mij over het leven op het eiland. En ook over de rangen en standen op hun eiland. Op een goede dag raadde Zij mij aan toch maar de veilige weg te kiezen. Zij raadde mij dan ook aan om voor de vorm met Haar te trouwen en zo Haar bezit te worden.

Eerst zag ik dit helemaal niet zitten, maar Zij kon mij toch overtuigen dat ik mij maar beter aan Haar kon overgeven, voor de vorm, want dat zou mij heel veel besparen op menselijk gebied.

Stel je voor, dat ik anders in handen zou komen van de een of andere wrede Vrouw. Zij vertelde mij dat ik Haar gewoon moest vertrouwen. Om toch "ingespeeld" te raken met de zeden en gewoontes van dit Femdom eiland had Zij zich voorgenomen mij te laten inburgeren op het eiland. In deze periode was ik niet echt vogelvrij, want Karin begeleidde mij.

Na een periode van 3 maanden intensieve training zou ik met Haar kunnen trouwen en Haar officiële bezit worden. Ik had heel erg veel twijfels, maar Zij wist mij keer op keer te overtuigen, dat ik Haar gewoon moest vertrouwen.

Elke keer zei Ze:”Vertrouw mij maar”.

 Op 8 maart, op Vrouwendag was het zover. De huwelijksvoltrekking vond plaats. Ik werd door Karin in het Huis gebracht. Ik moest naast haar knielen en Zij leidde mij naar voren. Volgens traditie hadden wij uiteraard alleen vrouwelijke getuigen. Eerst moest ik aan Hen mijn onderdanigheid bewijzen door Hun voeten te kussen en mijn ogen gesloten te houden.

Stuk voor stuk gaven Zij mij een simpele opdracht die ik voor Hen moest vervullen en Zij zouden daarna bepalen of ik het wel waard was om met een van Hen te trouwen.

Wat voor opdrachten zij ook gaven, ik moest nederig blijven en alles toestaan. Zo zat ik daar in het Huis, naakt geblinddoekt op mijn knieën. Alle overige gasten waren tip top gekleed. Mijn Karin was in strak leer gekleed met hoge laarzen met hoge hakken.

 Vervolgens moest ik gaan staan. Helemaal naakt, met alleen een blinddoek om. Ik kon de Vrouwen alleen maar horen en voelde Hun aanwezigheid. Ik werd daar geplaatst in een soort schandblok. Ik kon mij niet bewegen. Wel hoorde ik hun hoon. Ze lachten mij uit en vernederden mij op die manier. Zij maakten mij duidelijk, dat wanneer ik niet aan de eisen zou voldoen van Meesteres Karin, Zij mij alsnog een behoorlijke les zouden lezen en in sommige gevallen ik bijles zou krijgen of zelfs verkocht zou gaan worden.

Zij vertelden mij over de rechten en plichten maar ook over de publieke straffen, waar het slachtoffer geheel naakt voor de ogen van de Vrouwen zou worden berecht. Dit reikt van lijfstraffen tot vernedering, en hoe lang de dader moet lijden hangt af van de ernst van zijn vergrijp (in de ogen der Vrouwen wel te verstaan).

Een straf voor mannen die zich iets te gretig of vrijpostig hebben gedragen op seksueel vlak: de man wordt aan een houten stellage vastgebonden en gedurende een hele dag onophoudelijk gemasturbeerd door een groot aantal vrouwen die zich na een kwartier aflossen. Er wordt goed op gelet dat hij niet klaarkomt. Het is een effectieve straf die het slachtoffer geestelijk en fysiek breekt, en nagenoeg geen sporen achterlaat.

Na een periode zo vernederd te zijn, voelde ik mij helemaal onzeker. Waar was ik nu eigenlijk mee bezig? Mijn situatie liet echter geen keuze mogelijkheid meer open.

Tenslotte bevrijdde mijn Meesteres Karin mij en moest ik op mijn knieën naast Karin plaatsnemen. De getuigen waren het uiteindelijk eens, dat ik voldoende impact had om de slaaf van Karin te worden.

Vanaf dat moment dat ik de slaaf was geworden van Meesteres Karin, mocht ik Haar alleen nog maar noemen met de naam Meesteres en dan nog alleen maar als Zij het wilde. Wanneer ik een beroep deed op Haar toezegging van "vertrouw Mij maar", dan kon Zij alleen maar een grijns op het gezicht vertonen.

Aan het eind van de ceremonie viel ik van vermoeidheid in slaap.

Toen ik wakker werd bevond ik mijzelf in 2007 in mijn eigen huis. Ik opende mijn ogen en zag een vrouw. Toen Zij dichterbij kwam realiseerde ik mij dat Zij er precies zo uit zag als de vrouw uit mijn droom. Ik moest gelijk weer aan mijn vernederingen en bedreigingen (beloftes?) denken. Een trilling ging door mij heen. Zij vertelde mij:”Wat ben je nou bang en onzeker, vertrouw mij maar…………..”.

Ik realiseerde mij dat dit het begin was van mijn avontuur op het eiland.

Zou Zij mijn Meesteres ook worden?

Vertrouwen is de basis van onze relatie, slaafje. Dat weet je toch?

jan.soulfire@gmail.com