Als de jarige het eindelijk voor elkaar heeft het papier er vanaf te trekken, wordt er weer even opgekeken door de gulle geefster. “Ja leuk he, ik zag het liggen en vond het echt iets voor ‘ons’ prinsesje.”
De jongste aanwinst in het gezelschap is pas enkele dagen oud en zit heerlijk op de schoot van zijn moeder. Papa doet het goed, hij zit er veilig naast.
“Walgelijk, om van te kosten”, denk ik bij mezelf. In welke wereld heb ik me gestort? Is er nog iets anders dan deze truttigheid?

Vanochtend bij de C1000 werd ik ook al bij de kassa aangesproken als ‘meneer’ zijnde. Dit terwijl ik net bij mezelf dacht hoe leuk het meisje achter de kassa was.
Als ik op mijn horloge kijk, schrik ik me rot.
“Shit nog vijf minuten en dan moet ik op het schoolplein staan”.
Het is woensdag. We hebben ooit de afspraak gemaakt dat ik de woensdag zou inleveren op het moment dat we kinderen zouden hebben.
Iedere dinsdagmiddag om kwart over vijf roepen mijn ‘vrienden’ op het werk. “Veel plezier morgen he, met je-papa-dag”. In het begin werd ik woest, maar dat vonden ze nog leuker.
Nu antwoord ik: “Ik sta morgen weer tussen tientallen jonge moeders …”

Gelukkig ik ben nog op tijd.
Het wordt gezien door één van de moeders. “Heb je moeten rennen?” vraagt ze. Ze pakt m’n hand vast en lacht. “Wat lief, ik zie jou altijd lopen met een knuffel in je hand”.
Deze keer wordt ik niet boos en ben niet geïrriteerd. Ik geniet van de kleine genegenheid.
“Ja die knuffel, ze kan niet zonder”, zeg ik.
“Ga jij volgende week ook als konijntje verkleedt naar het carnavalsfeest?”, vraagt ze terwijl ze knikt naar de knuffel in m’n hand.
Voordat ik het weet antwoord ik: “Nee ik ga als boef, maar het lijkt me wel leuk om jou als konijntje tegen te komen”.
Ze krijgt een kleur en schiet in de lach. Wederom gepaard met het vasthouden van mijn arm. “Goh jij bent adrem”. “Nou wie weet?”

Tevreden loop ik met mijn kleine schat naar de auto. “Zullen we een prinsessenjurk voor je kopen?”, zeg ik. “Voor carnaval, volgende week”.

“Ja ja pap, dat gaan we doen”.
Het roze nylon en mijn boevenpak is gekocht en we showen het thuis voor de spiegel.

***

Na de optocht is iedereen blij om verkleumt het dorpshuis binnen te kunnen gaan.
De muziek is ingezet “Lief klein konijntje had een vliegje op zijn neus”.
Ik moet nog in de stemming komen en loop naar de bar om wat biertjes te kopen. Met een ‘bletje bier’ in mijn handen probeer ik me een veilige weg te banen. De jolige menigte  duwt, trekt en ik wil me net boos omdraaien als ik voor de vierde keer een vinger in mijn rug voel prikken.

Daar staat ze. Ik voel een jeugdige spontane verliefdheid opkomen. Als een femme fatale opgemaakt, verkleed als een bunny ….
“Hee”, stamel ik en weet verder niets uit te brengen. “Er zit een vliegje op je neus”.
Het ijs is gebroken. Ze pakt me weer vast en lachend legt ze haar hoofd tegen m’n borst.
We drinken bier en dansen samen op het kinderliedje.

Door de harde muziek kunnen we elkaar nauwelijks verstaan. Haar mond praat dicht tegen mijn oor aan. Haar spontane handtastelijkheid maakt me nog ‘verliefder’.
Als ik haar antwoord geef en met mijn mond dicht bij haar oor zit, kan ik mezelf niet meer als vader gedragen. Ik kus haar bezwete wang en zeg dat ik haar lief vind.
Ze kijkt me aan, maar ik weet niet hoe ik die blik moet interpreteren. Ik ben bang dat ik me in de nesten heb gewerkt.

“Kom zo meteen naar de garderobe, links achter de toiletten”, antwoordt ze. En weg is ze.
Wat ben ik blij en in de carnavalsstemming. Ik loop bijna tegen de openslaande wc-deur aan. “Sorry”, hoor ik. Dikke gewatteerde winterjassen liggen op de grond. Ik zie haar lach, haar mooie kostuum, haar verlegen blik……

We spreken geen woord uit en zijn heftig aan het zoenen. Ze trekt me verder naar achteren om uit het zicht van de binnenkomers te blijven. We liggen in een hoekje op de grond, achter een muurtje dat toegang biedt naar ‘privé’. Haar lichaam voelt zacht en heerlijk aan en sinds tijden ben ik niet zo gelukkig geweest.
Ze kijkt naar haar pols, naar haar horloge. “Kom schiet op, neem me zoals ik eruit zie”.
Wat een verovering, wat een vrouw. Half ontbloot is ons orgasme (nauwelijks) hoorbaar.

Terug in de zaal geeft ze me nog een kus op mijn wang. We springen en drinken en vieren…
Ze is weg en komt uit het niets weer terug. “Ron, dit is Joeri, Joeri dit is Ron …..”